ശകുനി:- അങ്ങും ഇവിടെ ഉണ്ടെന്നും മഹാരാജാവു് ഈ സ്ഥിതിയിലിരിക്കുന്നു എന്നും കേട്ടിട്ടാണ് ഞങ്ങളിങ്ങോട്ടു പുറപ്പെട്ടതു്. കഷ്ടം! മഹാരാജാവും ഇങ്ങനെ വെറുതേ വ്യസനിക്കുന്നുവല്ലോ!

ദുശ്ശാ:- (വീശിക്കൊണ്ടു്) അല്ലേ ജ്യേഷ്ഠ! സമാശ്വസിക്കണേ! സമാശ്വസിക്കണേ!

ദുര്യോ:- (മോഹം തീര്‍ന്നു വ്യസനത്തോടുകൂടി)

... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ഞാനിനി
മരിച്ചീടുന്നതല്ലേ ഗുണം?

ശത്രുക്കളായ പാണ്ഡവന്മാരുടെ ബാഹുബലംകൊണ്ടിങ്ങനെ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നതിനേക്കാൾ ഭേദം ഗര്‍ന്ധവ്വന്മാരുടെ കയ്യുകൊണ്ടു മരിക്കുകതന്നെയായിരുന്നു. എന്നാലക്ഷയമായ സ്വര്‍ഗ്ഗം അനുഭവിക്കാമായിരുന്നു. കഷ്ടം! ദുഷ്ടദൈവം അതിന്നു സംഗതി വരുത്തിയില്ലല്ലോ? അല്ലേ കര്‍ണ്ണ! ഞാനിവിടെത്തന്നെ പ്രായോപവേശം ചെയ്യാനാണ് വിചാരിക്കുന്നതു്. അങ്ങ് എന്റെ ബന്ധുക്കളോടും സഹോദരന്മാരോടും സൈന്യങ്ങളോടും കൂടി ദുശ്ശാസനനെ മുമ്പിൽ നടത്തിക്കൊണ്ടു ഹസ്തിനപുരത്തിലേയ്ക്കു പൊയ്ക്കോളു. (ദീര്‍ഘശ്വാസമിട്ടു്) സുഹൃത്തുകൾക്കു സന്താപത്തെ ജനിപ്പിക്കുന്നവനായും ശത്രുക്കൾക്കു സന്തോഷത്തെ ഉണ്ടാക്കുന്നവനായും ഇരിക്കുന്ന ഞാനെങ്ങനെയാണ് അവിടെച്ചെന്ന് അച്ഛനെക്കാണേണ്ടതു്? ഭീഷ്മദ്രോണാദികളോടും ഉദാസീനന്മാരായ ബ്രാഹ്മണരോടും മറ്റും എന്താണ് പറയേണ്ടതു്? അവർ ഈ വര്‍ത്തമാനം ചോദിക്കുമ്പോളെന്താണുത്തരം പറയേണ്ടതു്? "ആ പാണ്ഡവന്മാരെ കഠിനമായി ഉപദ്രവിച്ചതിന്റെ ഫലമാണിതു്" എന്നും എന്നോടുതന്നെ ചിലർ നേരിട്ടു പറയും. അതെങ്ങനെയാണ് കേൾക്കേണ്ടതു്? (എന്നു ദീർഘശ്വാസമിട്ടു മിണ്ടാതിരിക്കുന്നു.)

ദുശ്ശാ:- (ഇടനെഞ്ഞു പൊട്ടിക്കൊണ്ടു്) അല്ലേ ജ്യേഷ്ഠൻ, ... ... ... ... (ഇത്രയും പറഞ്ഞു് അക്ഷരം പുറപ്പെടാതെ വിരമിക്കുന്നു.)

കര്‍ണ്ണ:- (വിചാരം) ഇവരെക്കാണുമ്പോൾ ധൈര്യത്തിന്നും ധൈര്യമില്ലാതകണ്ടാകുന്നു.

ഭൂതാ:- (വിചാരം) ബുദ്ധിശക്തി എന്തൊരാവശ്യത്തിന്നാണുപയോഗിക്കേണ്ടതെന്നിവരാരും മനസ്സിലാക്കീട്ടില്ലെന്നാണു് തോന്നുന്നതു്.

ദുര്യോ:- വികര്‍ണ്ണന്റെ വാക്കിപ്പോൾ വേദവാക്യം പോലെ തോന്നുന്നുണ്ടു്. (ആലോചിച്ചിട്ട്) ഐശ്വര്യം കൊണ്ടു മത്തനും ദുർബുദ്ധിയും ആയ ഈ ഞാൻനിമിത്തമാണു് വംശത്തിന്നുകൂടി അപമാനം സംഭവിച്ചതു്.