ബാലൻ: എന്നാൽ ആ പദാർത്ഥം കൊണ്ടുവരുന്നതുവരെ ഞാൻ സിംഹത്തിനോടു കളിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും.

രാജാവു്: (സ്വഗതം) പരമദുഷ്ടനായിരിക്കുന്ന ഈ ശിശുവിങ്കൽ എന്റെ ഹൃദയം എന്തിനായിട്ട് അനുരക്തതയെ പ്രാപിക്കുന്നു ? പ്രപഞ്ചത്തുങ്കൽ ജ്ഞാനാഭാവംകൊണ്ടു ശൈശവത്തുങ്കൽ മഞ്ജുളസ്വരത്തോടു പറയുന്ന സ്വകപോലകല്പിതമായിരിക്കുന്ന ബാലവചനത്തെ സന്തോഷമായിട്ടു കേൾക്കുന്നതിനു അദൃഷ്ടവശാൽ ലഭിച്ചു; എന്നാൽ ജനകന്റെ ഭീതി എങ്കൽ നിന്നും ഉണ്ടായിരിക്കാമെന്നു തോന്നുന്നു.

ദ്വിതീയസ്ത്രീ: എടൊ ബാലകാ! എന്തെല്ലാം ചേഷ്ടിക്കുന്നു? സിംഹക്കുട്ടിയെ വിട്ടുകള.

രാജാവ്: ഞാൻ വിടുവിക്കാം. (എന്നുപറഞ്ഞു പ്രവേശിക്കുന്നു.) അല്ലെ സൽകീർത്തി! അതിലോലനായിരിക്കുന്ന നീ, നിന്റെ പൂവികന്മാരുടെ സ്തുതിഗർഭിതമായിരിക്കുന്ന കീർത്തിക്കു ഇപ്രകാരമുള്ള ചേഷ്ടകൾകൊണ്ടു് എന്തിനു ഭ്രംശത്വം വരുത്തുന്നു? (എന്നു സിംഹത്തിനെ വിടുവിക്കുന്നു.)

ദ്വിതീയസ്ത്രീ: അല്ലേ വന്ദ്യനായുള്ള അതിഥിശ്രേഷ്ഠാ! നിന്റെ ചാതുര്യം കണ്ടു ഞാൻ കൃതജ്ഞയായിരിക്കുന്നു. എന്നാൽ ഈ ശിശു ഋഷീശ്വരന്റെ പുത്രനല്ല.

രാജാവു: ഈ ബാലന്റെ മുഖചിഹ്നവും ശൗര്യവും വിചാരിച്ചു നോക്കുമ്പോൾ ഇവൻ വേറിട്ടു പ്രഖ്യാതമായിരിക്കുന്ന വംശത്തിൽ ജനിച്ചിരിക്കും എന്നു തോന്നുന്നു. (ശിശുവിൻറെ കയ്യെപ്പിടിച്ചും കൊണ്ടു പറയുന്നു.) ഹാ! ഹാ! ഇവന്റെ കരസ്പർശംകൊണ്ടു അന്യനായിരിക്കുന്ന എനിക്കു് ഇത്രവളരെ സന്തോഷം പ്രാപ്തമാകുമ്പോൾ ഈ ശിശുവിന്റെ ജനകത്വത്തെ