മധുര:- എങ്കിലും ഇത്ര കുറച്ചു സംഖ്യയ്ക്കു് ശീട്ടെഴുതി കൊടുക്കുന്നതു് ഇവിടയ്ക്കു വളരെ പോരായ്മ യാണ്.

അപ്പു:- ശെരിയാണ് നമ്പൂരി പറഞ്ഞത് : ആറുരൂപ ഇവിടുത്തെ കയ്യിലില്ല എന്നു വരും.

കോന്ത:- എന്നാൽ, അറുനൂറു രൂപയ്ക്കു ശീട്ടെഴുതിക്കോളു. നമ്പൂരി നല്ല കൂറുള്ളാളാണ്. ഇദ്ദേഹം ഇപ്പോൾ ഇവിടെ വന്നില്ലെങ്കിൽ എന്റെ കാര്യംതന്നെ മോശമായേനെ- വളരെ അപമാനവും സംഭവിച്ചേനെ- ഭാഗ്യം!!

വാദ്ധ്യാ:- (സന്തോഷിച്ച്) മഹാഭാഗ്യം! മഹാഭാഗ്യം!. ന മ്പൂരി ദീർഘായുസ്സായിരിയ്ക്കുവേണം. എന്നുടെ ദാരിദ്ര്യമെല്ലാം ഹതമായ് പോച്ചിത്. സഹസ്രമശ്വമേധഫലം കിടയ്ക്കും.

(അപ്പു അയ്യൻ ശീട്ടുമുഴുവൻ എഴുതി വായിയ്ക്കുന്നു]

കോന്ത:- നമ്പൂരി! ഒക്കെ നല്ല വെടപ്പായില്ലെ.?

മധുര:- ഓ-ഹോ- [വിചാരം] ഇനി ഈ വിദ്വാന്റെ കെടുകായ്യസ്ഥതയെ തെളിയിക്കാൻ ഈ പിച്ചളത്താമ്പാളം ഒന്നുകൊള്ളാം

(കോന്തക്കുറുപ്പ് ശീട്ടൊപ്പിട്ടു വാദ്ധ്യാര്‍ക്കു കൊടുക്കുന്നു. വാദ്ധ്യാർ വാങ്ങിച്ച് അനുഗ്രഹിയ്ക്കുന്നു)

മധുര:- വാദ്ധ്യാരേ! ആമണിയാട്ടം എന്നാണു്?

വാദ്ധ്യാ:- ഇരുപത്തഞ്ചാന്തിയ്യതിയാണു് അന്നയ്ക്കു് ആത്തിൽ വരവേണം. ഓര്‍മ്മയ്ക്കു കുട്ടിയെ ചൊല്ലി അനപ്പിക്രേൻ.

മധുര:- അപ്പടിയാകട്ടും.

കോന്ത:- ആമണിയാട്ടത്തിന്നു പ്രധാനവേഷം വാദ്ധ്യാർ തന്നെയല്ലേ?.

വാദ്ധ്യാ:- എല്ലാം എജമാനൻ നിശ്ചയിയ്ക്കുംപടി താൻ.

കോന്ത:- എന്നാൽ ഞാനും വരാം,

വാദ്ധ്യാ:- മൂത്തമകനുടയ തെരക്ഷി- അമ്പിയുടയ കല്യാണം-- ശിന്നക്കോന്തയുടയ ഉപനയനം- ഇപ്പടി എല്ലാ അടിയന്തരങ്ങൾ സമീപിച്ചിരിക്കു്. എല്ലാം എജമാനന്റെ സഹായത്തിന്മൽ തന്നെ നടക്കവേണം. അല്ലാവടിയ്ക്കു് നടത്തറത്ക്ക് എനക്കു് ശക്തിയില്ലെ.